Bu düşünceleri/duyguları yaşadığım için kendime eski model bir kamera aldım.
Hayattan zevk aldığım şeylere bakmam gerekiyor, içimdeki Dionysos'u açığa çıkarmam gerekiyormuş. Bunu fark edince fotoğraf çekmekten zevk aldığıma kanaat getirdim ve "Ne duruyorum?" diye düşündüm. Aldım ve bugün bir sürü fotoğraf çektim. Maalesef şarjı bitti... Ders çalışmayı bitirdiğim için biraz sosyal medyaya bakayım dedim ve bu yazıyı gördüm. Bundan 3 yıl önceki ben olsa dikkate almazdı bu yazıyı. Fakat lise hayatımda edindiğim arkadaşlıklar, okuduğum kitaplar, konuştuğum hocalar bazı şeylere değer vermem ve bu değerleri nasıl seçmem gerektiğini öğretti. Onlardan ve onları dinleyen kendime teşekkür ederim. Sana da teşekkür ederim bu yazıyı yazmama olanak sağladığın için. Artık senin önerdiğin filmleri izleyip, fotoğraf çekip/paylaşıp, sadece uzanıp, ders çalışıp kendimi güzel bir hayat yaşadığım konusunda ikna edebiliyorum. Etraf çok tuhaf gelse de o tuhaflıkları çekip kendimi mutlu ediyorum. İncelikleri seviyorum ve böyle olmaya çalışıyorum. Hayatın biz istediğimizde güzel olduğunun farkına vardım. Kısacası mutluyum.
Haklı olman hoş, sana haklısın demek manasız. Algoritma çalışıyor. Sigaranın etkisi azaldı ve insanlığa yeni bir bağımlılık lazımdı. Tüketecek paramız yoktu ekonomi boktu. İnsanlar ellerinde ne varsa onu verdiler. Hic bir şeyi olmayanin bile zamanı vardi. Onlar da zamanını verdi. En onemlisini..
"I'm a stupid piece of shit. But i know I'm a piece of shit. That at least makes me better than all the pieces of shit who don't know they're pieces of shit." repligini tum yazida hisettim. Kendimize surekli bu sekilde yanasiyor ve fark etmeden gercekten de bunun farkinda olmamizla bile birilerinden daha iyiymisiz gibi hissedebiliyoruz. Gercekten garip varliklariz.
Kendimle öyle bağdaştırdım ki (muhtemelen bunu okuyan herkes gibi lwmdmdd) Sınav öğrencisiyim, boş tek bir vakit geçirmemem gerek ancak aptal gibi sosyal medyadayım, geçirdiğim her boş vakitte acı çekiyorum ama bırakamıyorum da. Bağımlı mıyım yoksa hayatımdan mı kaçıyorum, bilmiyorum. Bir de işin herkes tarafından onay alma isteği kısmı var. Bazen ödevlerini tamamlayamayıp öğretmenimi kandırıyorum, gerçekte acı çekecek olan ben olmama rağmen ona iyi görünmeye ihtiyacım var, onayına ihtiyacım var, gerçek olmadığını bilmeme rağmen o onayı istiyorum. Ailem beni onaylasın, akrabalarım beni kabul görsün diye acı çekiyorum, bu hayattan ne istediğimi bile bilmiyorum, ailem hayatımın taslağını çizip bana verdi bende o yoldan gitmeye çalışıyorum. Kendimi başka şekilde hayal edemediğimden bu yola itiraz etme sanşım yok, hayatım boyunca bu yoldan gittim, başka şeyleri hayal etme sanşım hiç olmadı ki, istediğim ne diye sormaya vaktim hiç yoktu ki.
insanlar olarak sosyal varlıklarız ve düşüncelerini bilmemizi istemen kadar doğal bir şey yok. baya keyifliydi okuması,zihninden geçenleri sıralamasız dökmüşsün. bayıldım yani
cok tesekkür ettim bu yazı icin.. dondurucu soğukta tüttürürken hazirliksiz yakalandım.🙏🏻🌹🌹this next cigarette is dedicated to you. sigaram bittikten sonra reels atıp cümle kurmayı pas geçmeye devam edecegim. (şaka yapıyorum ig hesabim yok anlamadıysan çüş) hepimiz birer bokuz⭐️🌟🙏🏻
yasadıgımız bu hayatı (bana göre asrın en kötü dönemi ya da bilmiyorum daha kötüsü de gelecekte olabilir) romantize etmekten baska caremiz yok gibi bazılarımız bunu yapıyor bazılarımız da yapamıyor:”) :(
Bende en son Katherine Rundell'ın Why You Should Read Children's Books, Even Though You Are So Old and Wise diye bir kitabını okudum harika bir şeydi şu zamana kadar okumadığım için kendime kızıyorum.
Bu düşünceleri/duyguları yaşadığım için kendime eski model bir kamera aldım.
Hayattan zevk aldığım şeylere bakmam gerekiyor, içimdeki Dionysos'u açığa çıkarmam gerekiyormuş. Bunu fark edince fotoğraf çekmekten zevk aldığıma kanaat getirdim ve "Ne duruyorum?" diye düşündüm. Aldım ve bugün bir sürü fotoğraf çektim. Maalesef şarjı bitti... Ders çalışmayı bitirdiğim için biraz sosyal medyaya bakayım dedim ve bu yazıyı gördüm. Bundan 3 yıl önceki ben olsa dikkate almazdı bu yazıyı. Fakat lise hayatımda edindiğim arkadaşlıklar, okuduğum kitaplar, konuştuğum hocalar bazı şeylere değer vermem ve bu değerleri nasıl seçmem gerektiğini öğretti. Onlardan ve onları dinleyen kendime teşekkür ederim. Sana da teşekkür ederim bu yazıyı yazmama olanak sağladığın için. Artık senin önerdiğin filmleri izleyip, fotoğraf çekip/paylaşıp, sadece uzanıp, ders çalışıp kendimi güzel bir hayat yaşadığım konusunda ikna edebiliyorum. Etraf çok tuhaf gelse de o tuhaflıkları çekip kendimi mutlu ediyorum. İncelikleri seviyorum ve böyle olmaya çalışıyorum. Hayatın biz istediğimizde güzel olduğunun farkına vardım. Kısacası mutluyum.
Haklı olman hoş, sana haklısın demek manasız. Algoritma çalışıyor. Sigaranın etkisi azaldı ve insanlığa yeni bir bağımlılık lazımdı. Tüketecek paramız yoktu ekonomi boktu. İnsanlar ellerinde ne varsa onu verdiler. Hic bir şeyi olmayanin bile zamanı vardi. Onlar da zamanını verdi. En onemlisini..
Optimus Prime'ın sesiyle okudum komik oldu. Verilen mesajlar ile de üzüldüm. Şimdi telefona çekmece hapsi uygulamaya gidiyorum. Bunu haketti!
"Neden bana en son hangi kitabı okudun diye soran çoğu arkadaşım yurtdışında?"
dudududududududu
Şaka yapıyorum bunu da anlamadıysanız çüş :)
"I'm a stupid piece of shit. But i know I'm a piece of shit. That at least makes me better than all the pieces of shit who don't know they're pieces of shit." repligini tum yazida hisettim. Kendimize surekli bu sekilde yanasiyor ve fark etmeden gercekten de bunun farkinda olmamizla bile birilerinden daha iyiymisiz gibi hissedebiliyoruz. Gercekten garip varliklariz.
Yazmaya devam et Cem, sevgiler.
Aaaaa bu repliği hatırlamıyordum ama cidden dediklerimi iyi anlatıyormuş. Googleladım, BoJack Horseman'danmış. Harika.
o sahne ve bölüm baştan sona mükemmel ya
Kendimle öyle bağdaştırdım ki (muhtemelen bunu okuyan herkes gibi lwmdmdd) Sınav öğrencisiyim, boş tek bir vakit geçirmemem gerek ancak aptal gibi sosyal medyadayım, geçirdiğim her boş vakitte acı çekiyorum ama bırakamıyorum da. Bağımlı mıyım yoksa hayatımdan mı kaçıyorum, bilmiyorum. Bir de işin herkes tarafından onay alma isteği kısmı var. Bazen ödevlerini tamamlayamayıp öğretmenimi kandırıyorum, gerçekte acı çekecek olan ben olmama rağmen ona iyi görünmeye ihtiyacım var, onayına ihtiyacım var, gerçek olmadığını bilmeme rağmen o onayı istiyorum. Ailem beni onaylasın, akrabalarım beni kabul görsün diye acı çekiyorum, bu hayattan ne istediğimi bile bilmiyorum, ailem hayatımın taslağını çizip bana verdi bende o yoldan gitmeye çalışıyorum. Kendimi başka şekilde hayal edemediğimden bu yola itiraz etme sanşım yok, hayatım boyunca bu yoldan gittim, başka şeyleri hayal etme sanşım hiç olmadı ki, istediğim ne diye sormaya vaktim hiç yoktu ki.
farkındalık kazanmaya bağışıklı olmaya başladım. Etkilenmiyorum artık algoritmalar bize onu da fazlasıyla sattı :(
insanlar olarak sosyal varlıklarız ve düşüncelerini bilmemizi istemen kadar doğal bir şey yok. baya keyifliydi okuması,zihninden geçenleri sıralamasız dökmüşsün. bayıldım yani
cok tesekkür ettim bu yazı icin.. dondurucu soğukta tüttürürken hazirliksiz yakalandım.🙏🏻🌹🌹this next cigarette is dedicated to you. sigaram bittikten sonra reels atıp cümle kurmayı pas geçmeye devam edecegim. (şaka yapıyorum ig hesabim yok anlamadıysan çüş) hepimiz birer bokuz⭐️🌟🙏🏻
Yazılarının sadeliğini ve doğruluğunu çok seviyorum
Bu yazıyı telefon ekranına bakarak okumam dışında bir sorun yok sevgili Prime 🥹
yasadıgımız bu hayatı (bana göre asrın en kötü dönemi ya da bilmiyorum daha kötüsü de gelecekte olabilir) romantize etmekten baska caremiz yok gibi bazılarımız bunu yapıyor bazılarımız da yapamıyor:”) :(
İnstagram tarafından dava edilmene az kaldı sanırım. Eline sağlık her zamanki gibi çok keyifliydi 😊
Bende en son Katherine Rundell'ın Why You Should Read Children's Books, Even Though You Are So Old and Wise diye bir kitabını okudum harika bir şeydi şu zamana kadar okumadığım için kendime kızıyorum.