Hikayeyi okuduktan sonra insanların farklı düşünmenin, farklı olmanın, farklı giyinmenin onları inanılmaz zeki bi insana dönüştürdüğünü düşündüğünü fark ettim. Bence aslında hepimiz bazen içimizden gelmese de farklı olmak için yapay bi çaba sarf ediyoruz. Bıçaklanmayı hak ediyor muyuz emin değilim :')
kesinlikle zeki kılıyor. herkes sorgulamadan aynı şeyi yaparsa farklı olmak zeka gerektirir. bıçaklanmayı hak etmek demeyelim de doğal seçilim gibi farklı olanın elendiği bir mekanizma diyelim.
Sizin mizah anlayışınızı zaten beğeniyordum. Genel olarak içeriklerinizden de keyif alıyorum ve kendinizle ilgili paylaşımlarınızda hep empati kurabildiğim şeyler buluyordum.
Ayılıp bayılmadım ama hoşuma gitti. "Tanrı Olmak İsteyen Otobüs Şoförü" isimli kitaptaki öyküleri çağrıştırdı. Size de tavsiye ederim henüz okumadıysanız.
Yaramazlık yapmış bir köpek gibi baktığında insanlara ben değerliyim ben buradayım üst kalitenin kitlesiyim aslında zeki ve değerliyim dedin en son en azından tüm zamanımı insanları düşünerek harcamıyorum dediğinde ise hanginizin saçma bir iş yaptığını bilemediğini ve aslında kendini kanıtlamaya topluma kantlamaya çalışmanın ne kadar yorucu olduğunu çok güzel özetlemişsin yine en sonunda bıçaklanma ve alkış olayı onaylanma isteğinden ne kadar bıktığını ve kendine kızdığını özetliyordu insan kendini kontrol edemiyor sürekli dengeyi ya da iyi olanı arıyor ama böyle bir şey yok hassas insanlar sadece çok düşünüyor haklılarda onların tüm mutluluğu ve aldıkları dersler oldukça ciddi yaşanmış şeyler Çok düşünme yağğ diyen birinden zaten bir şey bekleyemezsin bence yine de Bu hikayede bize belirsiz dengesiz hiçbir anlamı kalıbın yetmediği dünya için bazen bilmemeyi kalıp haline sokmamayı öğrenmemiz gerektiğini iyi açıklamış bence tabi
Bir paradoksun içinde bulunduğum konuya değinmen benim için ürkütücü olmuş djkdjdk Şaka değil hep başta yazdığın paragraftaki gibi başlar düşüncelerim sonra neden diye sorgular üstüne niye derim. Ve diğer sorumun cevabını da vermişsin bir tek ben böyle değilmişim DeVaMı gelsiin
Messi biraz yordu,karakterin duygu durumlarından bu kadar emin olması ve diğer adamın yaşadığı olayı hemen anlamasıda pek hoş olmamış. Konu güzel, devamını bekliyorum.
Güzel hikaye, spotlight effect i harika yansıtmışsın. Oturan insanların en ufak umurunda değildi Atilla muhtemelen ama yine de kendisini aklamaya calışma hevesindeydi. En sevdiğim kısım orasıydı.
Cem, sonda garip bir şekilde beklediği için değil de bekleyemeyip devam ettiği için tebrik edilmiyor mu? Herkes bekleyiş ve beklemeyiş ayrımında mı bırakılmış yani(dışlama faktörü bunun üzerine kurulup). İnsanların sabırsızlığına kızmak, aynı bekleyiş grubu içinde ve sonuçta aynı şeyi elde edecek biri olarak aradaki süreçte diğerlerinin yaptığına takılması gerçekten aptalca(mı?, bu tepkiler sonunda kahramana diğerlerini de etkileyecek bir şeyler yaptırabilir miydi)(farklı olma çabası ve bunun normalde ne kadar nafile olduğunu ana fikir olarak sunduğunu okudum yorumda, özünde dünya havuzundan beslenenler olarak bildiğimiz her şeyiz aslında sadece farkında olmadan yarattığımız kendimizi taşıyoruz, farklılık gerçekten de büyük bir ayrım ya da üstünlük olmuyor, ama insanlar da bunu bir şekilde yapmak zorunda-yoksa hepimiz bir şekilde birbirimize benzeriz, kişiliğimiz bu farklılıklar üzerinde kuruluyor, bazı şeyleri doğru ve yanlış kabul etmekle şekilleniyor elbette ama şeklin kırılabileceği ve sonsuz olabileceğimiz de mümkün, tabii delirmek, olay çok dağıldı bu bahsettiğim biraz Pluto mangasındaki bir yerin konusu-). Özünü sevdim aslında ve uçak içindeki betimleme ve bilinç akışı güzeldi (bilinç akışı o demekse). Bence uçakta ayakta kalıp da insanlar arasına düşüverdiği kısım zaten ilk atağı güzelce yaptı. Bak onlardan birisin artık, ama düşünce olarak böyle değildi, isteyerek bu halde değildi. Kimsenin de umrundaydı ya sanki, kendi dünyan içinde kendine yaşattığın şey. Aslında burada dikkat edilebilecek bir şey de olayların çoğunun kendi dünyamızda dönüşü, özellikle de izole bir alansa çok tehlikeli hale geliyor. Peki Attila haksız mı, ya da bu olan bitenin Attila'yı zerre ilgilendirmesi gerekir mi? Attila diğer insanları gerçekten umursuyorsa ve düşüncesi bir eylem haline gelip buna yönelik bir şey yaptırabilecekse bu kendini yüksek görmeyi haksız bulabilir miyiz? İnsanları sürükleyebilmek için onlardan iyi bildiğinize inandırmanız gerekir(bunu yaşayarak dahi yaparız, fark etsek de etmesek de yaşamımız diğer insanlara yol gösterici ve direticidir, toplum denen bütün ise bunu yüksek düzeyde yansıtır-normalin belirlenmesi!-). Yani insanlar saçma bir heyecan içinde gidip geliyor ve bekleyiş yaşıyor (ya duygular, gerekli ya da güzel değil midir, bıraksınlar yaşasınlar, diğerlerine sunulan teklif buna dönüşecektir, ya onların zihni yetersizse?..). Bu bekleyiş heyecanı seven tipler değillerse bir şey kazandırmaz. Tünele girip giden kişi ise sabırsızlığı doruğuna alıp gitmiştir ve bizim Attila merakla takip etmiştir, ya buna sebep neydi? O kişiyi mi düşündü, bilmek, merak? Ya Attila'nın bakışı genel olarak sadece saçma bir üstünlük kurma çabasıysa, egosunun eseri ve kendini yüceltmeden ibaretse. Diğerleri ile kıstas belirlemeden yükselebilir miyiz? Kıstaslar ne kadar mantıklıdır peki? Önemsiz ve düz biri olmak kolay mıdır? Tabii gerçek önem nedir ey influyinsır Cem. Uzun lafın kısası tünelden sonrası için pek yorumum yok, nedense o kısım bende pek oturmuyor. Kınanacak bir şey yoksa(küçük görülecek) elbet tebrik edilecek de bir şey yoktur(bir zıtlık olarak gösterip küçük görüleni yücelten bir ortam kurmak belki ama bilemiyorum). Aslında sanırım kafam karışmış, sahneyi canlandırınca daha mantıklı geldi. Derine inmeden düz bakınca. Senin umursamadığın, küçük gördüğün o eylem birileri tarafından hunharca kutlanıyor. Cem'in fikrini savunanlar Cem'in karakterini korkutuyor. Neyi kutluyorlar bunlar? Belki ama bu kısımda biraz daha diyalogla olayı genişletmek mümkünmüş. Hiçbir şey başaramayan kişi düzgün olduğunu düşündüğü için mi memnun? Yok, o bölüm güzel bir şov fakat benim anlam yaratamadığım bir alan. Sağ ol Cem. Ayrıntı seçimin bence güzel, üslup konusunda nasıl olur bilemiyorum ama geliştirmeye gitmek lazım. Daha çok yazımla uğraşmayı düşünüyorsan deneylerle farklı üsluplar tasarlamaya çalışabilirsin. Tamamen sıradan bir insanın tavsiyesi, bu arada Attila'yı sevmiştim, çok ısrar etsek sonu değişmez mi? Hdhdndmd.
Hikayeyi okuduktan sonra insanların farklı düşünmenin, farklı olmanın, farklı giyinmenin onları inanılmaz zeki bi insana dönüştürdüğünü düşündüğünü fark ettim. Bence aslında hepimiz bazen içimizden gelmese de farklı olmak için yapay bi çaba sarf ediyoruz. Bıçaklanmayı hak ediyor muyuz emin değilim :')
oha ben d bunu demeye çalışıyordum
kesinlikle zeki kılıyor. herkes sorgulamadan aynı şeyi yaparsa farklı olmak zeka gerektirir. bıçaklanmayı hak etmek demeyelim de doğal seçilim gibi farklı olanın elendiği bir mekanizma diyelim.
Benimle evlenir misin?
tamam
Messi geldiği an hikayeyi sevdim
Sizin mizah anlayışınızı zaten beğeniyordum. Genel olarak içeriklerinizden de keyif alıyorum ve kendinizle ilgili paylaşımlarınızda hep empati kurabildiğim şeyler buluyordum.
Ayılıp bayılmadım ama hoşuma gitti. "Tanrı Olmak İsteyen Otobüs Şoförü" isimli kitaptaki öyküleri çağrıştırdı. Size de tavsiye ederim henüz okumadıysanız.
Hikaye sonuna doğru yazarını o kadar belli ediyor ki karakterleri senin sesinle canlandırdığıma yemin edebilirim.
hangisi
Evet aylar sonra cevap vermeye geldim. Neyi sorduğunu asla anlamadım. Olayın üstünden 1 yıl geçmedinin de etkidi olabilir :)
İçimde böyle bir parça olduğunu ve bana da saplandığını hissettim
Ya çok iyi gidiyorken bir anda messinin çıkıp gelmesi neden!?!
Yaramazlık yapmış bir köpek gibi baktığında insanlara ben değerliyim ben buradayım üst kalitenin kitlesiyim aslında zeki ve değerliyim dedin en son en azından tüm zamanımı insanları düşünerek harcamıyorum dediğinde ise hanginizin saçma bir iş yaptığını bilemediğini ve aslında kendini kanıtlamaya topluma kantlamaya çalışmanın ne kadar yorucu olduğunu çok güzel özetlemişsin yine en sonunda bıçaklanma ve alkış olayı onaylanma isteğinden ne kadar bıktığını ve kendine kızdığını özetliyordu insan kendini kontrol edemiyor sürekli dengeyi ya da iyi olanı arıyor ama böyle bir şey yok hassas insanlar sadece çok düşünüyor haklılarda onların tüm mutluluğu ve aldıkları dersler oldukça ciddi yaşanmış şeyler Çok düşünme yağğ diyen birinden zaten bir şey bekleyemezsin bence yine de Bu hikayede bize belirsiz dengesiz hiçbir anlamı kalıbın yetmediği dünya için bazen bilmemeyi kalıp haline sokmamayı öğrenmemiz gerektiğini iyi açıklamış bence tabi
Bir paradoksun içinde bulunduğum konuya değinmen benim için ürkütücü olmuş djkdjdk Şaka değil hep başta yazdığın paragraftaki gibi başlar düşüncelerim sonra neden diye sorgular üstüne niye derim. Ve diğer sorumun cevabını da vermişsin bir tek ben böyle değilmişim DeVaMı gelsiin
Cem messinin gol sevincini daha detaylı anlatabilirdin formayı çıkardığını düşündüm ben okurken sen nasıl düşünmüştün yazarken
Bu hikayeyi kimin yazdığını bilmeden okusam da senin yazdığını düşünürdüm :')
Messi biraz yordu,karakterin duygu durumlarından bu kadar emin olması ve diğer adamın yaşadığı olayı hemen anlamasıda pek hoş olmamış. Konu güzel, devamını bekliyorum.
LALSLWLSLAPLSPALSPAKSPKAOAKAOZKQOKAPALSPALPSLAPSPAMWLSMWKSKWOKSOWKSOA çok güzeldi teşekkürler
Güzel hikaye, spotlight effect i harika yansıtmışsın. Oturan insanların en ufak umurunda değildi Atilla muhtemelen ama yine de kendisini aklamaya calışma hevesindeydi. En sevdiğim kısım orasıydı.
Cem, sonda garip bir şekilde beklediği için değil de bekleyemeyip devam ettiği için tebrik edilmiyor mu? Herkes bekleyiş ve beklemeyiş ayrımında mı bırakılmış yani(dışlama faktörü bunun üzerine kurulup). İnsanların sabırsızlığına kızmak, aynı bekleyiş grubu içinde ve sonuçta aynı şeyi elde edecek biri olarak aradaki süreçte diğerlerinin yaptığına takılması gerçekten aptalca(mı?, bu tepkiler sonunda kahramana diğerlerini de etkileyecek bir şeyler yaptırabilir miydi)(farklı olma çabası ve bunun normalde ne kadar nafile olduğunu ana fikir olarak sunduğunu okudum yorumda, özünde dünya havuzundan beslenenler olarak bildiğimiz her şeyiz aslında sadece farkında olmadan yarattığımız kendimizi taşıyoruz, farklılık gerçekten de büyük bir ayrım ya da üstünlük olmuyor, ama insanlar da bunu bir şekilde yapmak zorunda-yoksa hepimiz bir şekilde birbirimize benzeriz, kişiliğimiz bu farklılıklar üzerinde kuruluyor, bazı şeyleri doğru ve yanlış kabul etmekle şekilleniyor elbette ama şeklin kırılabileceği ve sonsuz olabileceğimiz de mümkün, tabii delirmek, olay çok dağıldı bu bahsettiğim biraz Pluto mangasındaki bir yerin konusu-). Özünü sevdim aslında ve uçak içindeki betimleme ve bilinç akışı güzeldi (bilinç akışı o demekse). Bence uçakta ayakta kalıp da insanlar arasına düşüverdiği kısım zaten ilk atağı güzelce yaptı. Bak onlardan birisin artık, ama düşünce olarak böyle değildi, isteyerek bu halde değildi. Kimsenin de umrundaydı ya sanki, kendi dünyan içinde kendine yaşattığın şey. Aslında burada dikkat edilebilecek bir şey de olayların çoğunun kendi dünyamızda dönüşü, özellikle de izole bir alansa çok tehlikeli hale geliyor. Peki Attila haksız mı, ya da bu olan bitenin Attila'yı zerre ilgilendirmesi gerekir mi? Attila diğer insanları gerçekten umursuyorsa ve düşüncesi bir eylem haline gelip buna yönelik bir şey yaptırabilecekse bu kendini yüksek görmeyi haksız bulabilir miyiz? İnsanları sürükleyebilmek için onlardan iyi bildiğinize inandırmanız gerekir(bunu yaşayarak dahi yaparız, fark etsek de etmesek de yaşamımız diğer insanlara yol gösterici ve direticidir, toplum denen bütün ise bunu yüksek düzeyde yansıtır-normalin belirlenmesi!-). Yani insanlar saçma bir heyecan içinde gidip geliyor ve bekleyiş yaşıyor (ya duygular, gerekli ya da güzel değil midir, bıraksınlar yaşasınlar, diğerlerine sunulan teklif buna dönüşecektir, ya onların zihni yetersizse?..). Bu bekleyiş heyecanı seven tipler değillerse bir şey kazandırmaz. Tünele girip giden kişi ise sabırsızlığı doruğuna alıp gitmiştir ve bizim Attila merakla takip etmiştir, ya buna sebep neydi? O kişiyi mi düşündü, bilmek, merak? Ya Attila'nın bakışı genel olarak sadece saçma bir üstünlük kurma çabasıysa, egosunun eseri ve kendini yüceltmeden ibaretse. Diğerleri ile kıstas belirlemeden yükselebilir miyiz? Kıstaslar ne kadar mantıklıdır peki? Önemsiz ve düz biri olmak kolay mıdır? Tabii gerçek önem nedir ey influyinsır Cem. Uzun lafın kısası tünelden sonrası için pek yorumum yok, nedense o kısım bende pek oturmuyor. Kınanacak bir şey yoksa(küçük görülecek) elbet tebrik edilecek de bir şey yoktur(bir zıtlık olarak gösterip küçük görüleni yücelten bir ortam kurmak belki ama bilemiyorum). Aslında sanırım kafam karışmış, sahneyi canlandırınca daha mantıklı geldi. Derine inmeden düz bakınca. Senin umursamadığın, küçük gördüğün o eylem birileri tarafından hunharca kutlanıyor. Cem'in fikrini savunanlar Cem'in karakterini korkutuyor. Neyi kutluyorlar bunlar? Belki ama bu kısımda biraz daha diyalogla olayı genişletmek mümkünmüş. Hiçbir şey başaramayan kişi düzgün olduğunu düşündüğü için mi memnun? Yok, o bölüm güzel bir şov fakat benim anlam yaratamadığım bir alan. Sağ ol Cem. Ayrıntı seçimin bence güzel, üslup konusunda nasıl olur bilemiyorum ama geliştirmeye gitmek lazım. Daha çok yazımla uğraşmayı düşünüyorsan deneylerle farklı üsluplar tasarlamaya çalışabilirsin. Tamamen sıradan bir insanın tavsiyesi, bu arada Attila'yı sevmiştim, çok ısrar etsek sonu değişmez mi? Hdhdndmd.
Bahsi geçen manga: https://manga-tr.com/manga-pluto.html
ha oyle mı olmus kanka
Ben şimdi anlamadım,Menemeni soğansız yediğim için bıçaklanacak mıyım?